چه راهنمایی ظریفی خدابنده به بنده هایش می کند برای یافتن همسر . مهمترین نشانه و علامت اینکه بفهمیم چه کسی را باید انتخاب کنیم. کسی که انفسش با تو متجانس باشد. اگه انفس جانت را یافته باشی زندگی انفسی را بهتر می توانی وجدان کنی.
زوجهایی که با بصیرت دیدگان دلشان و نور درونشان نیکی های همدیگر را نظاره می کنند و بزرگوارانه از تاریکی های هم عبور می کنند. همانهایی که وجودشان مزین به شرح صدری شده که مسیر پر فراز و نشیب و گردنه های سخت و تحمل سوز کوههای قاف زندگی را کریمانه تاب می آورند. نه از سر اجبار و استیصال بلکه با عقیده، همانهایی که از وسوسه های رنگارنگ آفاقی این دوران و زندگی های بزک شده پست مدرنی با تواضع عبور می کنند. خطابم به همسرانی است که خانه هایشان را در چاههای اسارت ماده بنا نکرده اند. همانهایی که مصداق کسانی هستند که با نوری که از پشت سر بر مسیرشان می تابد قدم برمی دارند. همانهایی که چادر فرداهای زندگیشان را در سرزمین امن و آرام انفسشان بنا کردند. غذای انس می خورند و شربت همدلی می نوشند. پنجره خانه هایتان را قدری سخاوتمندانه تر بسازید. تا نور زندگی انفسیتان روشنگر سوی یابی خانه های آفاقی بیابانهای برهوت وجود باشد.
و من آیته ان خلق لکم من انفسکم ازواجا لتسکنوا الیها و جعل بینکم موده و رحمه ان فی ذلک لایت لقوم یتفکرون (روم،21)
