شیخ و چراغ

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

امروز دلت گرفته بود. اصلا دوست داشتی تنها باشی؛ جدا از تن ها و دور از هر جنحالی بنشینی و به تقدیرات خدا بیندیشی. وقتی فکر می کردی می یافتی که او مهربانتر از آن است که می پنداری. گاهی اوقات رحمتهایی افاضه می کند که خود انسان هم پی نمی برد. اصلا وقتی فکر می کنی می بینی که غرقی در نعمت همه و همه اش نعمت است، حتی رنجش و مرارتش و سختی بلاهایش. و تو در مقابل نسیم تمامی این نعمات، متواضعانه با تمامی وجود زبان می شوی تا شکرکنی بر بیکران رحمتش که الحمدلله الذی هدینا لهذا و ما کنا لنهتدی لولا ان هدینا الله. 

آری، امروز دلت گرفته بود؛ خیلی هم گرفته بود. عده ای از بچه ها قرار بود امروز عازم جبهه شوند.....او را که دیدی قلبت رفت. او می رفت و قلب تو هم با او آهنگ رفتن داشت.  شاید برای این دلت گرفته که غبطه می خوری که نمی توانی با او باشی؛ او می رفت و هزاران افسوس و حسرت برایت به جا می گذاشت.... و تو یقین داری که روزی، روزگاری، جایی، مکانی دور از انتظار، در گوشه ای در این دنیا بالاخره با او خواهی بود.

گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند.

چشم و چراغ و ما و ره انتظار دوست.

و تو در شوق روزی دیگر، چشم انتظار بر در حجره دوست می بندی تا خدای بخواهد و موعد دیداری برسد. و گویی این کار توست که برایت تازگی ندارد.راه خانه را در پیش گرفتی، با دلی اندوهگین و غصه آلود، با دنیایی امید و اطمینان، که دیگر بار او را خواهی دید؛ ولی شاید مصلحت چیز دیگری باشد؛ مانند آن بقیه که گمان می کردی با آنان خواهی بود، ولی طوفان روزگار چنان جدایتان کرد که نفهمیدی اما باشد...، چون یادت هست سخن پیر که با لحنی آرام می گفت:  دوستی به هجر است و بس.

وصال دوستان روزی ما نیست

بخوان حافظ غزلهای فراقی

64/7/25 از دست نوشته های شهید احمدرضا احدی

می خواستم مثل همیشه از زبان خودم بنویسم. اما آنقدر همزاد پنداری بالایی با این نوشته پیدا کردم. که بهتر دیدم این روزها من حرف نزنم . بلکه بیشتر بشنوم. حرفهای این شهید پر افتخار حرفهای دل من و شماست. حرف دیروزها نیست. حرف امروزهاست. براستی خیلی جلوتر از زمانه خود زندگی می کردند و شاید هم چون همیشه زنده اند کلامشان برای ما هنوز زنده و دلنشین هست. 

عاش سعیدا مات سعیدا