هوای دلت پاک و سالم می شود.
از بس آسمان شهرم ابری و دود آلود و گرفته است ؛ داشت یادم می رفت که آسمان باید آبی باشد. بعد از مدتها از بام خانه تا ته شهر را می شد دید. همه چیز شفاف و زلال بدون کدورت و گرفتگی و ابهام . بدون تردید انگار می شد قلب تک تک خانه های شهر را دید که رحمت تو را شکر می کنند.
تو که می توانی دل آسمان این شهر بزرگ را این قدر آبی کنی.
تو که می توانی غروب آسمان شهرم را به رنگ طلایی غروبهای عمیق و با شکوه کویر شبیه کنی.
هوای دل من هم می خواهد که شبها بباره
که روزها بوزد
و غروبها از فرط زیبایی مثل کویر بی مانند بشود
یا رئوف ویا رحیم
