چرا اجرا هامان مثل طرحهایمان نمیشود؟

روزهای کودکیم را به یاد می آورم که دشمن بیرونی بر ما حمله کرده بود و جهاد با کسانیکه قصد تجاوز به خاک و سرزمینمان را داشتند بر هر مرد و زنی واجب بود. آن روزها قصه دفاع از عالم صغیر بود از عالم ماده و طبیعت. هویت کالبدی مان در معرض آسیب بود. تنها مردان بی ادعا آنها که راه شدن را انتخاب کرده بودند، انتخاب شدند تا قدر و شانشان با جهاد انطباق یافت. با خلوص و یقین از همه تعلقات و دلبستگی ها گذشتند و رفتند. گروهی با همه جان و عده ای بخشی از جان را به مقام شهادت سپردند و برخی انتخاب شدند که بازگردند و پیام آور شوند و البته امتحانهای این گروه کما کان ادامه دارد...

اما قصه امروز مان پیکار با اهریمنهای درونی است دغدغه امروز ما دفاع از جهان درون و هویت باطنی است.این روزها ما زمینی ها حصارهای محکمی بر دروازه های قلبمان نداریم. به آفتاب پشت کردیم و راهها و دریچه های قلبمان از کورسویی فانوسها روشنایی می گیرد. که با اندک بادی رو به افول می رود و تاریکی بر وجودمان چیره می شود. در قیل و قال روزمرگی ها شناور و سیال شده ایم.  برداشتهای مختلف و شخصی و بحثهای روشنفکری بی ثمر هنر امروزمان شده ما تنها وقت می کشیم. امروز قلبهامان پایداری و استقامتشان را از دست داده اند و ما ضعیف شده ایم .گویی ایمان بجای قلبهایمان بر پیشانیمان نقش بسته. دیگر خبری از مقامات و حصارهای هفتگانه درونی نیست. هفت پیامبر درونی خویش را گم کرد ه ایم. گویی در کوره راههای تاریک ظلمت و جهل پرده های غفلت را ورق می زنیم. دراین روزها اهریمنهای درونی بیش از پیش حصارهای نه چندان محکم قلبهامان را هدف گرفتند و دژهای استقرار درون با کوچکترین نیروی زلزله نفس پرستی در حال فروپاشی است.

طرح آبادانی قلعه های آسیب دیده دل، با عملکردهامان در اجرا فاصله زیادی دارد. حرفهامان با کردادرمان انطباق ندارد فکری باید کرد...